Een "over the top" wandeling op Eicma 2016

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik helemaal niets van muziek weet. Ik luister er graag naar, misschien terwijl ik in de auto zit, of terwijl ik aan het werk ben, maar vraag me niet naar de tekst, een titel of de naam van een zanger.
Ik ken ze gewoon niet.

Ik moest daarom het nummer van Carmen Consoli getiteld "Confusa e happy" "googlen", dat in 1997 zijn debuut op de markt maakte. Waarom dit uitgangspunt?
Want gelukkig is dit hoe ik me voel na deze laatste Eicma.
Laat het me uitleggen. Eicma 2016 is inmiddels een "verleden" beurs, de lichten zijn uitgegaan, de tribunes zijn afgebroken en de enorme menigte heeft ruimte gelaten voor parkeerplaatsen.
En toen, na alle persmappen, foto's, glimlachen en groeten, begon ik weer na te denken over mijn rondje over de beurs.

Sinds een paar jaar maak ik, dankzij de perspas (die toegang geeft op minder drukke dagen en op langere tijden), graag een wandeling van ongeveer een paar uur rond de Eicma-beurs met mijn handen in zak en muziek in je oren.

Ik wil niet afgeleid worden door achtergrondgeluiden, ik probeer mezelf zoveel mogelijk te isoleren, om een ​​wandeling op de stoep voor veel dealers of geparkeerde motoren te simuleren, en 'mijn onderbuikgevoel' te laten zeggen wat ik werkelijk zeg denken.

Dus daar gaan we, laten we beginnen aan deze Eicma 2016-wandeling.

Toen ik vanuit paviljoen 2 binnenkwam, "botste" ik meteen de Yamaha's. De nieuwe versie van de T-Max, nu een "must" van het bedrijf Iwata, verrast niet meer zoals toen hij debuteerde. Wij zijn eraan gewend. De R1 heeft zijn cartridges al afgevuurd en de updates schreeuwen niet (terecht) wonderen. Er bestaat. Maar dan is er haar. Oh ja, daar is hij dan, het Yamaha-hoogtepunt van dit jaar.

Was het vorig jaar Honda met zijn nieuwe Africa Twin die de ‘stoere enduro’-scene domineerde met een wegversie, dit jaar is het Yamaha die een fiets uit de hoge hoed tovert (twee in dit geval) die het buitensporige vermogen ‘tegengaat’ dat het nieuwe AT geld verdient.

De nieuwe "T7", een concept met een 700-motor (dezelfde, uitstekende als de MT07 en Mooi, mooi, ik wil het!

Met de T7 in mijn ogen (en in mijn hart) vervolg ik mijn wandeling richting de "twee" en kom ik terecht bij de HD Yankees. De nieuwe 107-motor is al onthuld en hun lijnen zijn nog steeds klassiek. Wat kan ik zeggen, om een ​​Harley te zien die mij echt kan aantrekken, moet ik een ritje maken naar een specifieke rally. Voor hen is Eicma slechts een heldere showcase. Het spijt me.

Nu ik niet meer glimlach, terwijl ik op het punt sta door te gaan naar de "vier", komen hier een forehand, backhand en uppercut die me knock-out slaan. Stand van het Zweedse Ohlins (steek uw hand op als u ze niet kent) en wat vind ik daar? Kocinski's Cagiva 500, Haga's R7 en een flat track HD die werkelijk prachtig is! Ja ja ja!

Het hart klopt als duizend, gek, de passie pompt in de aderen, mijn god wat een betekent!

Ik loop op een halve meter hoogte hal 4 binnen en kan niet anders dan "vallen" in de "supermegagiga" Honda-stand.

Mijn hemel, de Egyptenaren waren kinderen vergeleken met de ontwerpers op de Honda-stand. Enorm! Oké, het is misschien "altijd hetzelfde", maar jongens, een echt Japans slagschip!

En wat zie ik van hen? Het ‘coole’ broertje van de Integra. Hoewel ik de Integra 750 graag in de garage van mijn vader had gezien (ook al is het ongetwijfeld een technisch geavanceerde scooter), kan ik niet zeggen dat ik er veel zin in had om ermee te rijden. Maar dan komt daar de X-ADV, wat vorig jaar een concept was en dit jaar de scooter is die ik graag zou willen hebben voor de woon-werk-thuisreis. Knap!

Ik dribbel snel SH, diverse CB, AT en dergelijke en ik kom bij haar: de nieuwe CBR. Wat kan ik zeggen, ik kan de tranen nauwelijks bedwingen als ik de afkortingen “SP” en “SP-2” lees, die bij de nieuwe Hypersportiva van de Ala-fabrikant horen. Ik kan niet anders dan denken aan de Superbike VTR en deze nieuwe CBR, die de ‘oude serie’ die eraan voorafging achter zich heeft, lijkt de SBK-categorie weer op een ‘adequaat’ technisch niveau te willen brengen. Ik heb je gemist! (Heb ik al gezegd dat het op de Panigale lijkt?).

Ik loop weg van de tribune, maar ik neem de verkeerde afslag, ik bevind me in een tunnel en dan SBOOM!

Ik bots tegen haar aan. Honda CB1100 “concept”. Ik bedoel, nee, kom op, jongens, het woord 'concept' maakt me al enthousiast en oké, het past, maar als je het dan combineert met een verdomd 'gemengd' ontwerp uit de jaren '70 - '2000, wat kan ik dan zeggen? Ik ben ontroerd! Ik (ik zweer het!) heb het model voor de motor geplaatst om haar beter te kunnen bekijken (de motor, niet het model!!) en ik bleef daar ongeveer 20 minuten.

Gladde, moordende vork, radialen, afgeknotte staart, LED-camera en koplamp, "oneindig" breed stuur, Joe Bar-spul van de ringweg in de ochtend! Doe het, doe het nu!

Ik heb tranen in mijn ogen als ik bij Suzuki aankom, die Honda heeft mij genaaid! Verdwaasd dwaal ik tussen de kleuren van de nieuwe Burgman 400, mooi en comfortabel maar nog steeds hetzelfde, de verschillende naakte Gsx, mooi, maar al gezien en dan de video.
Maxisupermegascreen en daar ga je, ik merk dat ik zestien jaar oud ben.

Een video uit de jaren 90 toont de terugkeer van de koning: Gsx-R 1000 met traagheidsplatform, variabele kleptiming, monsterlijn, LED-verlichting, compact, razend scherp, UAO UAO UAO!! Zie jij "deze" vechten met "die" (CBR nieuw) in het serie-afgeleide kampioenschap? Of liever gezegd, in Superstock? Natuurlijk zie ik het! Suzuki, verdomd, je liet ons wachten, we hebben je gemist!

Adrenaline als nooit tevoren Ik ga naar buiten voor een frisse neus.

Ik breng mijn hartslag terug naar een normaal niveau, regelmatige ademhaling, opgedroogd zweet. Oké, ik kom om zes over acht binnen.
Minder officiële huizen hier, meer ‘zijtribunes’, maar dan besef je dat de ‘heilige moeder’ Kawa er nog steeds is. Groen-zwart zijn er, gemeen en scherp als altijd. Twee SBK-titels zijn geen peanuts dus ode aan de koningin

Zx-10RR. Maar de H2R steelt, ook al is hij nu ‘al gezien’, altijd de show. Maar laat ik het eens nader bekijken. Verdomme, kijk eens naar deze jongens, ze hebben de Ninja's "geruimd"! De Zeta wordt 900 en hier wordt het Ninja-hooliganisme groot, goed gedaan!
Ik kijk om me heen nadat ik ben getroffen door de "groenten" en ik realiseer me dat dit het enige "grote" huis op deze stand is. Ik dwaal rond zonder veel nieuws en ga dan verder.

Ah, hier zijn ze dan, die van de “Piaggio Group”. Laat me kijken. En wat is deze glimmende Vespa hier? Kom op, zijn ze vergeten de uitlaat te monteren? Als? Wat? Elektrisch? De elektrische Vespa? Na u! Een zet die laat zien hoe Piaggio met het merk Vespa op de top van de golf wil blijven! Maar sorry, “verward en blij” zei ik in het begin, maar laat het me begrijpen. Ik heb de elektrische Vespa en dan, om de hoek, sta ik in volgorde: Aprilia Dorsoduro en Shiver naar 900cc gebracht (want voorheen konden ze niet al goed genoeg wheelie, toch?) en dan hoor ik over GP RSV's met pneumatische kleppen, 250pk en lage prijs! Kom op!!!

En ik, die de lucht begon te ruiken om te begrijpen hoe ver weg de Superleggera was, vond een "grond-tot-grond" raket gemarkeerd met Aprilia! En dan is er ook nog een RSV4-RF die ik moet onthouden om te schrijven naast de namen van vroeger, de CBR, de Zx-10 en de nieuwe Suzu. Episch gevecht! Maar Jappo-Italië? Een soort ‘wereldoorlog’ tussen motoren zonder de Duitsers? Nooit!!!

En dus snelde ik naar de BMW-stand om een ​​‘onaantastbaar’ prototype te zien (ik zweer het, er stond ‘niet aanraken’!) compleet met een carbonframe. In KOOLSTOF!! De HP4 Race is een S1000RR die niet agressiever kan zijn! Gebruiken jullie allemaal amfetaminen? Dat wil zeggen, laat ik het begrijpen, er staan ​​elektrische scooters in elke hoek, fietsen met trapondersteuning en dan draai je je zo om en vind je benzineverbrandende beesten met meer dan 200 pk! Puur delirium, heerlijk!

Op dit punt word ik echt "in paniek" en struikel ik over Ducati.

Kom op, laat me het zien, laat me deze Superleggera "aanraken", deze 1408, deze dame in het rood waarvan ik, als ik haar zie, mijn kwijl nauwelijks kan bedwingen. Ik bedoel, wacht, serieus moment.
De HP4 Race ervoor was iets ongelooflijks, maar het arme ding, hij was daar, op dezelfde hoogte, zelfs minder, dan de anderen. De 310cc G’s werden hoger geplaatst. Arm ding, ze bleef onopgemerkt.

Deze is echter helemaal hooghartig vanaf zijn platform, compleet met (baby) bodyguard die de pootjes vasthoudt van degenen die, net als ik, hun hand over die ondoorzichtige rode kleurstelling willen laten glijden. Op die ultralichte velgen, op die pure ‘pornografie’, op mechanisch vlak, waaruit het is samengesteld.

Later ontdekte ik dat de Supersport werd uitgeroepen tot de mooiste motorfiets op de show, maar, niet beledigend, toen ik bij Ducati aankwam, zag ik niet veel anders. De Monster 797 moet worden gedaan, en hij is uitstekend, de Multistrada 950 is een werkelijk intelligente en veelzijdige fiets, maar de Super zorgt ervoor dat je er niet naar kijkt!
Vrienden zullen me later vertellen dat er een Scrambler was "anders dan de anderen". Ik zal zonder schaamte antwoorden: “Ik kon het niet zien”. Te druk? Nee, nee, ik voelde me gewoon verdomd aangetrokken tot de Super. Punt.
Puur verlangen.

Vanaf dat moment is het allemaal een verspreide omzwerving, maar met onverwachte wendingen.

De Husqvarna-stand brengt me uit de pas met een Vitpilen (wat is dat voor naam???) 400.
Een 375cc ‘supermono’ in een laag en lang frame die graag ruig wordt gebruikt op de wegen langs de oever van het meer of langs de Ligurische kust. Of op de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen. Kortom een ​​fiets om snel mee te rijden, om door bochten te glijden, om van te genieten op zondag. Wat een show!

Maar naast de deur, slechts één stap verwijderd, is precies het tegenovergestelde.
Een motor die alleen al een paar jaar gevangenisstraf waard is.

De Oostenrijkers hebben iets anders gedaan. Ze brengen een Superduke-prototype uit, een half prototype, het zal echt zijn (nou ja, kijk eens), wat buitengewoon slecht is. Kort, boos, gemeen, ‘puntig’ (kun je dat over een motorfiets zeggen?) dat je ter plekke een bankfiliaal zou willen openen, zodat je het kunt beroven en het beest kunt meenemen. KTM, wil je mijn kransslagaders beschadigen?

Gelukkig zijn er de kleine “NIU”-exemplaren waardoor ik er met een bril op kijk. Minder dan 1500 euro voor een elektrische scooter met 100 km autonomie. Oh jongen, dit is de nieuwe Booster! Je bestuurt het met een “APP” en het is het middel dat “twee komma-nul” veertienjarigen waarschijnlijk zullen gebruiken om van het ene deel van de stad naar het andere te komen. Bij Yamaha (zie begin) was er de (identieke) remake van de Booster, maar degenen die er omheen werkten waren minstens dertig jaar oud. In plaats daarvan is het een kraam vol puistige jongens en meisjes met mobiele telefoons voor selfies, die er graag op klimmen. Een hyperpositief signaal: deze mensen willen het openbaar vervoer achterwege laten! Terug naar de vrijheid in de stijl van de jaren 60 met de Vespa, zoals gedaan met de Ciao, de Fifty, Booster en Malaguti F10 (Rip!)!.

En dan, voor vaders die nog actief zijn, kijk hier. De Fantic Caballero “herladen”. Je hebt moeite om er ‘echt’ van te houden, omdat de Caballero DE Caballero is (er is geen verhaal), maar net als bij de Ducati Scrambler kun je niet anders dan er dol op zijn.
Dan is er de Track-versie, laag en lang, motarde knobbelige wielen, iets zonder rood en geel. Kun je mij er een geven? Nu, om naar huis te gaan. Verwoest.

Ik heb in jaren niet zoveel nieuwe "dingen" tegelijk gezien.
Ik heb al jaren niet meer zo’n sterk verlangen naar motorfietsen, in allerlei sectoren.
Ik ben al jaren niet meer zo ‘verward en gelukkig’ geweest.
De show is afgelopen, de lichten zijn uit en de parkeerplaatsen zijn leeg. Maar dit is slechts de stilte voor de storm.
De fiets komt terug.