Triumph Tiger 1200 XCa: tussen de Langhe, Monferrato en Roero met een eersteklas ticket

Land van culturele en culinaire waarde, de witte truffel is beroemd over de hele wereld, de kerken in de hooggelegen dorpen beschermen fresco's die dateren uit 300 na Christus, er heerst hier magie, je voelt het door de regio trekken, ondergedompeld in een landschap dat lijkt geschilderd te zijn door een Macchiaioli-schilder. Zelfs UNESCO heeft deze magie gevoeld en heeft het gebied opgenomen in de lijst van werelderfgoedlocaties.

Naast dit prachtige gebied is de andere hoofdrolspeler de nieuwe Triumph Tiger 1200, in XCA-uitvoering, het topmodel van het assortiment dat onlangs is bijgewerkt met meer dan 100 wijzigingen, inclusief goodies die we alleen bij premiumauto's gewend zijn. Kracht en technologie, gemengd om een ​​cocktail van comfort en prestaties te creëren, met een gedurfde en agressieve esthetiek. In feite heeft hij de lijnen van een ‘overland’-vlaggenschip, met de nieuwe LED-koplamp, uitgerust met Adaptive Cornering Light-technologie.

We besloten ze, de Langhe en de "Tigerona", te combineren om te ontdekken wat het beste dat ze allebei te bieden hebben. Vertrek uit Milaan, op een zonnige en warme vrijdagochtend, van dit voorjaar dat soms meer op de late herfst lijkt. Alleen al als je hem in de garage ziet liggen, in stilte, op de parelwitte middenbok, compleet met zijtassen en zwart metalen topkoffer, krijg je zin om weg te gaan. Je hebt geen bestemming nodig, blijf hier gewoon niet, ga op pad, ontdek iets en stop niet, met die koplamp die naar je opkijkt, de extra LED-mistlampen, de brede metalen offroad-voetsteunen, de buismotorbeschermer zwart. De Tiger 1200 heeft een mix van sexappeal, als een slechte sportvrouw, maar klaar om de woestijn en de bedoeïenenhellingen te trotseren. Als ik de vergelijking zou maken met een auto, dan denk ik aan een luxe SUV met veel pk’s, eentje die de prestaties en het comfort biedt van een vlaggenschip op de snelweg, maar die ook in staat is een offroad-situatie aan te kunnen. traject. .

Het zichtbare traliewerkframe is prachtig, dat versmelt tot één geheel met de driecilindermotor, hier gecombineerd met een Arrow-uitlaatdemper van titanium en carbon, die hem een ​​donker geluid kan geven, terwijl hij ontspannen samenvloeit bij duizend toeren, zonder minimale trillingen. TSAS: Triumph Semi Active Suspension, d.w.z. WP-ophangingen verstelbaar met een vinger, met behulp van de knoppen om eenvoudig de talloze functies te beheren, inclusief de keuze tussen de 6 beschikbare modi, van Rain tot Enduro Pro, die ABS (type Cornering) en tractie volledig uitschakelt controles.

Kom op, kijk eens aan, we steken Milaan over en nemen de snelweg richting Asti. Het is warm, we laten de voorruit elektrisch zakken om wat lucht te krijgen, terwijl we ons door het stadsverkeer bewegen, de derde versnelling inschakelen en vrijwel nooit meer schakelen. De driecilinder pikt vanaf 1.000 toeren zonder problemen rustig op en brengt je, tot de volgende vertraging, heel soepel en altijd vol weer op gang. Het gewicht is voelbaar bij lage snelheid. Het zwaartepunt ligt niet het laagste en je moet er in het begin even aan wennen, maar zodra je snelheid opvoert verdwijnen alle problemen, waarbij de veringen je laten rollen als op fluweel, ondanks de Milanese kasseien . Zoals gezegd zijn er veel functies beschikbaar, maar alles is met één vinger te doen, zoals het instellen van de Cruise Control op de snelweg, of het omhoog zetten van de voorruit, om te genieten van een aerodynamische bescherming waardoor je zelfs op 130 km met het vizier open kunt blijven staan. /u, ondanks een hoogte van 1,95 meter, zonder wervelingen of zijdelingse bewegingen. Het enige dat ontbrak was de sigaret in mijn rechterhand, die met de cruise vrij is van het gaspedaal. Alle grappen terzijde, we gaan soepel, zonder trillingen, noch in het stuur, noch op de voetsteunen, de kilometers die ons scheiden van Asti vliegen voorbij.

Het enige pijnlijke punt is dat op een warme dag als deze (de LCD-instrumenten geven 29 graden aan) de motor tussen je benen voelbaar is, vooral aan de rechterkant. We bevinden ons niet op een ondraaglijk niveau, maar de hitte is er en stijgt. Daarentegen zitten wij op een 1.200, drie cilinders, niet veel poespas. De verleiding om een ​​sigaret op te steken groeit, dus stoppen we bij de Autogrill, 30 kilometer verder naar Asti en hebben we koffie nodig. Voor het eerst sinds enkele kilometers vertrekken we weer met de koppeling, aangezien je dankzij de elektrisch ondersteunde versnellingsbak op en neer kunt schakelen zonder de koppeling te gebruiken en zonder met het gas te spelen. De snelweg oprijden, als eerste – tweede – derde en vierde afrollen met het gas wijd open, waarbij de motor vanaf 5.000 tpm vervelend wordt en zonder aarzeling duwt. In een mum van tijd geeft de toerenteller 10.000 tpm aan: stop, vijfde en zesde zonder gas en we keren terug naar de canonieke 130 km/u, wat beter is. De schakelassistent is snel en nauwkeurig, maar een van de weinige die we hebben geprobeerd, kan ook worden gebruikt voor toeristisch rijden. Het kan dus een leuk gadget zijn als je het tempo opvoert, maar ook handig tijdens het reizen.

Eenmaal in Asti verlaten we de snelweg en gaan we via een prachtige provinciale weg naar Alba, waarbij we spelen met de instellingen van de ophanging en de mapping veranderen, zelfs als we rijden met de gasklep dicht. Alba alleen al verdient een artikel, met zijn centrum en zijn eeuwenoude geschiedenis. Er wordt gezegd dat het al sinds het Paleolithicum bewoond is. We gunnen onszelf een pauze, zetten de motor uit en zetten het stuurslot in werking, door simpelweg op een knop op het rechter stuurblok te drukken, terwijl we de sleutels altijd in onze zak houden. We willen de Langhe goed verkennen, de elkaar opvolgende citadellen met namen die in ieder geval iedereen bekend zijn: Barolo, Verduno, Montà, La morra. We hebben in deze regio genoeg ijzers op het vuur, het hangt gewoon van je eetlust af. Lunchen in Barolo, dit is het programma. De staatsweg die ons tussen de ene wijngaard en de andere brengt, begint steeds suggestievere landschappen te schilderen, een palet van groen aan de horizon met zachte profielen, heuvels van wijn die truffels bedekken.

Het laatste stuk klimt richting de stad, met een opeenvolging van min of meer krappe bochten, waardoor we het gedrag van de Tiger 1200 kunnen testen. In bochten moet je resoluut ingaan en het gewicht van je lichaam verplaatsen, zoals vermeld in het midden De zwaartekracht is niet erg laag, maar dan houdt ze het traject vast als een trein op het spoor. Als het een beetje fysiek is om in het verkeer en op smalle wegen te rijden, voelt het alsof je op de automatische piloot staat naarmate de snelheid toeneemt. Zo stapt u fris uit het zadel, zelfs na urenlang rijden, met de wens om nooit te stoppen met reizen. Met de vering ingesteld op Sport zakt de fiets, zelfs tijdens het remmen, niet veel en blijft hij zeer nauwkeurig, zowel bij het in- als uitstappen. U kiest de hellingshoek en deze katapulteert u naar buiten, met een oneindig koppelbereik. De 141 paarden rennen wild boven de 5.000 tpm, of dragen je met een snelheid van 40 km/uur in de vierde versnelling uit een bocht en duwen je resoluut en snel naar de volgende.

Barolo, met het wijnmuseum en talloze wijnbars en restaurants, laat ons ontspannen, met lokale kazen, worstjes en ragù. Het is beter om geen wijn te drinken tijdens de lunch, er zijn nog te veel kilometers te gaan, maar we hebben zijtassen te vullen en een Barolo mogen we hier niet vergeten. Vanaf hier zijn de reismogelijkheden vrijwel eindeloos, we mikken op La Morra, met zijn adembenemende, onmisbare uitzichtpunt en de smalle straatjes die omhoog klimmen naar de centrale toren op het stadsplein. Zelfs de weg erheen is de moeite waard, vol bochten, tussen rijen wijnstokken en struikgewas dat zich opent en afdaalt van de heuvels om unieke, suggestieve panorama's te bieden.

Van hier tot Montà is rijplezier gegarandeerd, alles is dichtbij, een paar kilometer scheidt de ene stad van de andere, een wijnmakerij en een boerderij van de volgende, allemaal te bezoeken, allemaal uniek. Een paar kilometer waar je kunt dwalen tussen de bochten en middeleeuwse dorpjes, kastelen en kelders, eten en geschiedenis, verdund met enkele van de beste wijnen van Italië. Een internationale toeristische bestemming op niet veel kilometers van Milaan, die ons het genoegen geeft om te kiezen of we gewoon een dagtocht willen maken, slechts één stad willen bezoeken, of een weekend willen blijven (aanbevolen), om beter te kunnen genieten van de sfeer van de plaats en te genieten van de delicatessen uit de streek, wellicht in één van de vele boerderijen in de omgeving.

De prijzen zijn voor iedereen en de mogelijkheden zijn vrijwel oneindig, zowel wat betreft eten als slapen, je hebt keuze te over, terwijl je tussen de bochten rijdt of je motor parkeert, zul je merken dat je ook Fransen, Zwitsers en Duitsers begroet als Italianen, die hier nooit ontbreken. We moeten nu terug, maar zonder de snelweg naar Asti wachten ons nog kilometers motorplezier en excuses om te stoppen en andere plaatsen te bekijken, zoals Verduno en zijn kerk, die uitkijkt over het belvedère-gazon. De bochten zullen ons het excuus geven om langer op deze Triumph te blijven. Een eersteklas Gran Turismo, met het karakter van een sportwagen en de capaciteiten van een jeep, die ons doet dromen om de splitsing richting Spanje te richten en naar Marokko te varen om naar Senegal te gaan, maar dat is een ander verhaal. Wie weet vertellen we je er ooit over.