Triumph Speed ​​Twin: Klasse en spierkracht [WEGTEST]

Palma de Mallorca — We vertrekken onder een grijze lucht, maar de horizon is veelbelovend, de voorspelling zegt dat het pas in de middag gaat regenen: er wordt een goede test verwacht. Sterker nog, de wegen zijn prachtig, er staat een tocht van 270 kilometer op de planning en onze gids is Gary Johnson, meervoudig winnaar van de TT; Het wordt een drukke dag.

De eerste vijftig kilometer kunnen we nog niet echt begrijpen hoe de Speed ​​Twin zich in bochten gedraagt, het eerste stuk van de testroute is volledig recht. Gary houdt (onnodig te zeggen) een vrolijk tempo aan op de smalle Mallorcaanse wegen afgesloten tussen stenen muren, en zo kunnen we in de eerste plaats de motor waarderen, die hem isoleert van wat er op gemengd terrein rijdt. We beginnen met de Rain-kaart, Gary legt die aan iedereen op "Totdat de banden klaar zijn", zegt hij, hij weet dat we in deze ronde gladde stukken tegenkomen, en het is goed om even de tijd te nemen om vertrouwd te raken met de Speed ​​​​Tweeling, dus er zal geen tekort zijn aan wegen om plezier op te hebben. De tweecilinder in Rain-management wordt niet overdreven bestraft, hij verandert de aanval, de eerste aanraking van het gaspedaal en het eerste deel van de levering tot aan de tussentoerentallen, die zachter zijn; dan komt toch de achterkant en laat je al het moois van de 112 Nm begrijpen (ruim 40% meer dan het maximale koppel van de Street Twin). De piek ligt bij 4950 tpm en de stuwkracht blijft vol bij behoorlijk wat acceleratie, totdat hij de rode zone raakt, die kort na de vermogenspiek begint, 97 pk bij 6750 tpm.

Zodra we de banden hebben opgewarmd, gaan we verder met Road, een kaart die sneller reageert op het gaspedaal, helemaal vanaf de onderkant. De op deze manier beheerde tweecilinder is een spektakel, omdat hij zonder iets te verliezen twee eigenschappen weet te combineren die de antithese zijn maar die je altijd allebei zou willen: de soepele en gemakkelijk te beheren vermogensafgifte en de heerlijke narigheid van een grote twin. -cilinder. Het karakter wordt bepaald door de krachtige werking van de twee enorme zuigers - boring en slag van 97,6 x 80 mm, het is een 1200 cc - die een motor met deze architectuur en cilinderinhoud uniek maken; de zoetheid komt in plaats daarvan voort uit de kwaliteit van de levering, de rit per draad is zeer nauwkeurig, en uit het perfecte beheer van de trillingen, zodra de vervelende trillingen zijn geëlimineerd, blijven alleen de enorme en weldadige pulsaties van de 1200 over. kaart, en bij de Sport, die zorgt voor een nog snellere respons, maar er is een merkbaar aan-uit-signaal, zowel bij de eerste aanraking van het gaspedaal als bij het sluiten, vanwege het merkbare afremmen op de motor.

Het blijkt dat het in de stad en in bochten met lage snelheid in de eerste plaats, als de geplande route deze kenmerken heeft, een goed idee is om de Rain-kaart te selecteren, die qua prestaties in ieder geval aan niets ontbreekt. Met de Speed ​​Twin is er een opmerkelijke sprong voorwaarts gemaakt in de kwaliteit en inhoud van de leveringscurve: je loopt rustig bij de laagste toerentallen, waarvan hij met grote kracht en soepelheid herstelt, en je bereikt niveaus van slechtheid die niets hebben. te benijden door sportieve modellen. Bij 3000 tpm regelt de tweecilinder zichzelf (d.w.z. de pulsaties worden zachter), bij 4000 begint hij zijn spieren te tonen, waardoor het stuur uit je handen wordt getrokken en het hete, hoge prestatiebereik wordt betreden. Zelfs als het maximale vermogen op de drempel van de rode zone ligt (6750 tpm) is het niet aan te raden om dit te verhogen, het is beter om naar de volgende versnelling te schakelen met behulp van de grote achterkant die bestaat bij 4000 tot 6000 tpm, een bediening die ook wordt vergemakkelijkt door de snelle en nauwkeurige versnellingsbak.

De bochten komen eraan

De weersvoorspellingen waren gunstig: een uitstekende dag, waarbij de zon nauwelijks door de wolken werd gehuld. We trappen er nog steeds in, ook al moeten we weten dat je het weer niet meer kunt vertrouwen, vooral als je op een winderig eiland bent. In feite komen de bochten, maar daarmee ook eindeloze stukken vocht en onder een verbazingwekkend groen dat het grootste deel van de weg bedekt, ligt zelfs mos. Gary is Engels (en voor Engelsen zijn natte wegen normaal), hij reed in de Tourist Trophy in Macau, maar in deze secties rijdt hij op eierschalen, met grote voorzichtigheid en zachtmoedigheid. We zouden graag wat losser willen worden, maar hij heeft gelijk: het is zijn taak om ons allemaal terug naar de basis te brengen: de weg is zo zeepachtig dat je op sommige stukken alleen maar het gaspedaal hoeft aan te raken om de tractiecontrole in te laten grijpen. Een heilige hand: de Speed ​​Twin drift even en komt dan weer in de rij. Dit in een rechte lijn, er is nog geen sprake van plooien.
Net op het moment dat de lucht dreigt te stormen en in twee minuten van grijs naar zwart gaat, opent hij zich voor de zon, en bevrijden we onszelf uiteindelijk door prachtige bochten te maken, sommige lang met een constante straal, andere drogen in snelle progressie en met perfecte asfalt. Het was erg handig om in een paar minuten van mos naar perfect asfalt te gaan, het hielp ons begrijpen dat de chemie met het chassis van de Speed ​​Twin onmiddellijk is. We hebben geen enkele bocht verspild met proberen de reacties te begrijpen, te begrijpen hoe we moesten remmen, hoe we moesten duwen, hoe we moesten leunen, hoe we het gas moesten openen, alles kwam meteen, duidelijk en natuurlijk.

Het ingaan van de bocht is uitstekend, je komt vast te zitten, je laat de remmen los en je neemt meteen de juiste lijn en helling, waarbij je perfecte trajecten tekent. Bij het verlaten laat je alles in de handen van de motor, die zijn werk op bewonderenswaardige wijze doet en heel hard vanaf de middelhoge toerentallen naar rechts duwt, waardoor je met buitengewone vastberadenheid dicht bij de volgende bocht komt.
Het remmen was ook positief, de voorkant heeft een beet maar is niet agressief, zelfs op de gladste stukken kwam het ABS nooit tussenbeide; de achterkant is goed gekalibreerd, hoewel deze in natte omstandigheden uiteraard bijna altijd wordt aangestuurd door het ABS. De Engelse technici hebben veel aan de dynamiek gewerkt, om een ​​fiets te ontwerpen die niet alleen gemakkelijk, maar ook zeer effectief was. Ze werkten vooral aan de traagheid, waardoor niet alleen de massa in het algemeen lichter werd (de Speed ​​Twin weegt 10 kg minder dan de Thruxton), maar ook aan de onafgeveerde massa, dat wil zeggen aan de voor- en achterwielen (een besparing van 2,9 kg en 1,7 kg vergeleken met die van de Thruxton), en die in de motor (de koppeling is 1 kg lichter). Ten opzichte van de Thruxton verandert ook de gewichtsverdeling, die bij de Speed ​​Twin geavanceerder is, wederom om de dynamische eigenschappen te verbeteren.

Het resultaat is uitstekend, in de familie van klassieke Triumphs valt de Speed ​​Twin op door rijplezier, door de effectiviteit gecombineerd met plezier en natuurlijkheid. De ophangingen maken het plaatje compleet, ze zijn niet overdreven sportief om het comfort te garanderen, zoals dat bij een toerwagen van dit soort betaamt, maar ze zijn ook niet zo meegaand dat voorzichtig rijden vereist is, uiteraard is een snufje gezond verstand nodig en niet te overdrijven.
De Speed ​​Twin is in maart verkrijgbaar voor 13.200 euro, in de Black Flag-kleurstelling; 13.500 in tweekleurig, rood en grijs.

Testkleding:
Handschoenen: Spidi
Technische jeans: Spidi
Dainese laarzen
Jas: Segura
Helm: bel