SWM Superdual T en X, Albanië-Macedonië: reisdagboek

We zijn een werkelijk bijzondere column gestart. Onze medewerker Stefano Pelati besloten om aan een werkelijk bijzondere reis te beginnen, door Albanië en Macedonië in het gezelschap van zijn vriendin "Pink" en niet met welk middel dan ook, zelfs niet met slechts één middel, maar met twee: één SWM Superduaal en een SWM Superdual T, dat wil zeggen de 650 "bijna" tweeling respectievelijk verkrijgbaar in een meer offroad-stijl (de X-versie) en een meer wegversie (de T-versie). Het enige dat overblijft is te zeggen: “Si part!'.

Albanië-Macedonië 2018 dag 4: hier zijn we in Prilep-Ohrid

Ik neem Pinkie mee op vakantie omdat ze gezond verstand heeft. Ik bedoel, ook omdat ze mijn partner is, maar als ze dat niet was, zou ik haar nog steeds meenemen, omdat ze gezond verstand heeft. Dus in plaats van mijn gebruikelijke one-shot van zo'n 400 kilometer Macedonische wegen te doen, willekeurig rond te dwalen, verdwaald te raken, in de war te raken en radeloos aan te komen (wat ik trouwens geweldig vind), 'overtuigde' hij mij om twee keer te doen. -km etappes, het zijn er maar weinig, maar door er een paar te doen zie je veel dingen. Dus gisteren Skopje-Prilep en vandaag Prilep-Ohrid en laten we op volgorde gaan. Van Skopje naar Prilep is er een erg handige snelweg, die we uiteraard niet hebben gevolgd en we zijn de bergen in gegaan vertrouwend op de GPS, waarop ik de kaart van Macedonië NIET heb geïnstalleerd. Maak je geen zorgen, ik heb de kaart, een van de beste kaarten van Macedonië, en de kaart zegt dat de weg asfalt is... nee oké, laten we er een sluier over trekken.

Laten we zeggen dat het een mooie gelegenheid was om eens een beetje gek te zijn en te zien hoe het bovenmenselijke zich gedraagt ​​op het terrein waarvoor het is gemaakt. En het gedraagt ​​zich goed. We komen om zeven uur 's avonds aan in Prilep, het voorschrift om NOOIT in het donker te reizen is hier heilig voor mij en dus vinden we een kamer, we installeren ons, we ruimen op en Pinkie neemt me mee uit eten in een VEGETARISCH restaurant. Nadat hij mij heeft gedwongen mijn motorkleding te wassen, laat hij mij ook VEGETARISCH eten. Oké, ik kan hem deze vergeven, want ik geef toe dat het lekker was en tegenwoordig pleeg ik zelfmoord met vlees. Aan de andere kant missen ze de was niet. En in feite wordt Pinkie ziek. De Cyrillische apotheker biedt mij een aantal bedreigende rode legerpillen aan met de tekst “парацетамол” erop, voor de verbazingwekkende prijs van 0,20 eurocent voor twaalf pillen. Hij beweert dat ze het juiste zijn en in feite lijkt het erop dat Pinkie weer tot leven komt. We vertrekken dan naar Ohrid, maken een omweg in precies de tegenovergestelde richting om de ruïnes van Marko's torens en een klooster te zien, genieten van een van de mooiste wegen die sinds het begin van de reis zijn afgelegd en maken wat foto's.

Mijn oorspronkelijke idee was om naar Lake Prespa te gaan en dan over de bergen te klimmen. En ook hier kan ik het moeilijk toegeven, maar Pinkie's gezonde verstand heeft de overhand, de bergen in kwestie zijn ondergedompeld in een massa apocalyps-zwarte wolken en, zelfs op de bodem van de vallei, een koude wind en motregen. waait, dus besluiten we het normale pad te volgen en Pinkie vindt het huis van haar dromen. Je krijgt er conjunctivitis van als je er maar dichtbij komt. Dankzij het beroemde gezonde verstand komen we echter aan in Ohrid en vestigen we ons in een heerlijke, ongepaste puinhoop, waarbij we ons laten misleiden door de foto's op Booking. Ohrid is… hoe omschrijf ik Ohrid? Volgens de gidsen is het een toeristische bestemming, een werelderfgoed, een prachtige locatie, bla bla bla, ik ga uit en het voelt alsof ik in Milano Marittima ben, wat betekent dat ik over 15 minuten het risico loop een zenuwinzinking te krijgen. Casino's, toeristen, Italiaanse restaurants die macaroni en spagetti bolognaise maken, souvenirwinkels, haal me hier weg! Ik vind een plek om een ​​kebab te eten (wat hier de spiesjes aangeeft), ik geef, zij het een beetje, ongeveer het dubbele uit van wat ik in Prilep zou hebben uitgegeven en, als het tijd is om te betalen, een twintigjarige ober met een stomme snor, hij geeft me twintig dinars in plaats van vijfhonderdtwintig... Een moment van verkoudheid zegt hij tegen me "dobra večer" (goedenavond), daarna heeft hij een moment van ongemak. Hij moet de blik hebben opgemerkt van "Ik heropen het werkkamp van Sveti Spas en stuur je daarheen om met je hoofd stenen kapot te slaan", samen met de zin "Ik heb je duizend dinars gegeven"... Hij schenkt me een GLIMLACH en geeft me de de resterende 500 zonder een woord te zeggen. Welkom in het toeristische gebied!

Albanië-Macedonië 2018 dag 3: eerste contact met Macedonië, van ezels tot Gardaland

Oké, ik heb al twee dagen niet geschreven, klaag niet. Tijdelijk slecht weer. Woensdag vertrokken we uit Scutari met de vaste bedoeling om in Debar aan te komen, de eerste stad in Macedonië, en nee, dat is niet gelukt. Pinkie is namelijk een nieuwe chauffeur en aangezien ik een hart van goud heb, dacht ik dat het geen zin had om haar op haar tweede vakantiedag op 80 km Albanese onverharde wegen te laten botsen, dus viel ik terug op plan B, een etappe iets langer maar volledig geasfalteerd. Ik had het nog nooit gedaan. Ik weet het, ik had het kunnen weten, ik ben al in Albanië geweest, maar ik heb me laten verleiden door de gele lijn op de kaart, en zo kwamen we uit op tientallen en tientallen kilometers van het slechtste Albanese asfalt, dat is VEEL erger dan vuil.

Waar het niet is verwoest door kuilen, wordt het gerenoveerd en is het daarom een ​​werk in uitvoering. Zowel waar het verwoest is als waar het gerenoveerd wordt, rijden de Albanezen alsof ze zich in de laatste fase van het wereldkampioenschap rally bevinden, of ze nu een Yugo uit de jaren 70 hebben, of ze nu een busje of een steengroevewagen hebben. Te midden van dit alles is het heel gemakkelijk om uit een bocht te komen en een vooraanstaande oudere heer op zijn paard aan te treffen, met een ezel achter hem en, nog verder naar achteren, een vrij veulen. Dus ik laat je je voorstellen hoe het ontspannen rijdt.

Dit briljante idee van "laten we asfalt maken" betekende dat het ons een dag kostte om ongeveer 120 km af te leggen, waarbij we door steden reden waar ons werd gevraagd "maar wat kwam je in Albanië doen?". (En waarin we altijd en in ieder geval met absolute vriendelijkheid zijn ontvangen). Omdat in deze streken bewegen in het donker gelijk staat aan semi-zelfmoord, besloten we rond zeven uur in Peshkopi te stoppen. Waar? Zoek het op op Google Maps, ik zal je alleen vertellen dat het in de Lonely Guide to the Balkans niet eens is opgenomen in de analytische index.

Waarom Pesjkopi? Omdat ik onder mijn Facebook-vrienden Gimi heb, de eigenaar van het Piazza hotel, die een even theatrale als gastvrije figuur blijkt te zijn en we besluiten de nacht in zijn hotel door te brengen. De volgende ochtend, na een snel bezoek aan het Peshkopie-museum, vertrokken we richting Debar zonder te weten wat ons te wachten stond. De route van Scutari naar Peshkopie heb ik al beschreven, dus daar ga ik niet verder op in. Laten we zeggen dat het een goede test was voor de ophanging en remmen. We komen Macedonië binnen en beseffen dat het misschien een meevaller was dat we niet in Debar stopten. De Piazza is een leuk hotel, met Peshkopie kun je al met al 's avonds een wandeling maken, Debar verwelkomt ons daarentegen met het schouwspel van een brandende stortplaats dus op volle snelheid doorgaan op de snelweg naar Skopje is prima. Zo komen we aan in Gardaland of toch bijna.

De buitenwijken van Skopje zijn net als die van alle andere grote steden op de Balkan, kazernes in communistische stijl, enorme lanen waarop je gemakkelijk de parades van tanks kunt voorstellen, dan kom je in het centrum en hier verschijnt een verzameling klassieke stijl gebouwen, waardoor de Albanese villa’s van de eerste dag bijna sober lijken. Blijkbaar hebben Macedoniërs een echte passie voor monumentale beelden en klassieke architectuur, ze plaatsen ze OVERAL en combineren ze met gekleurd licht dat doet denken aan de slechtste danszaal van de jaren 80... unz unz unz... disco disco!

Steek echter gewoon de beroemde (en prachtige) stenen brug over om de bazaar binnen te gaan en ga een paar eeuwen terug in de tijd. Hoe verder je van het plein afgaat, hoe meer je het 'echte' Skopje begint te zien, meer Arabisch dan Europees.

Kleur opmerking. Zelfs in Skopje, zoals al gezien in Scutari, loopt er een ongelooflijke hoeveelheid zwerfhonden en katten rond, allemaal "gelabeld" en geregistreerd. Hier komt de geest van Pinkie als eerste naar voren: eerst probeert ze me ervan te overtuigen wat kippenpoten voor haar te gaan kopen (let op, ze zien er allemaal behoorlijk gezond en mollig uit) en kort daarna besluit ze dat ze er goed uit zouden zien op een bank. en op het idee komt om er een voor haar te kopen... Ik kan haar maar beter snel hier weghalen.

Albanië-Macedonië 2018 dag 2: richting Scutari, via Kruje

Verslag met de gebruikelijke vertragingsdag van onze eerste dag in Albanië, de eerste van deze vakantie voor mij, de eerste ooit voor Pinkie. Voor degenen die het nog niet door hebben: Pinkie is Maria, mijn partner, de bijnaam komt van haar Beta Alp met de roze graphics en helm van dezelfde kleur. Ze ziet eruit als een schattige Barbie, maar eigenlijk is ze een pitbull, maar vertel het haar niet, anders wordt ze te groot. Ik ben al in Albanië geweest, ik ken het een beetje (een beetje), ik ken verschillende Albanezen, beiden al jaren woonachtig in Italië en woonachtig hier, toch zijn er een aantal dingen die mij nog steeds verbazen: de rotzooi die ze erin slagen overal staan ​​meer dan drie auto's op een ruimte zelfs groter dan een hectare, de angstaanjagende smaak voor de gruwel van het bouwen, de gastvrijheid die mij altijd weet te verrassen.

Constructies met twijfelachtige smaak boven de bazaars

Ik was ervan overtuigd dat ik nu voorbereid was op het bovenstaande, maar nee. We stappen van de veerboot en richten de motoren richting de snelweg. Bij de eerste rotonde is het al chaos, de borden geven aan dat we voorrang moeten geven, de overige automobilisten geven aan dat we doorrijden "ieder voor zich en God tegen allen, wie het eerst gaat heeft voorrang. Achter Pinkie's roze bril zie je een blik vol angst, ondanks dat ze van Siciliaanse afkomst is, is ze dit allemaal niet gewend. Na een paar kilometer wordt ook het tweede punt bevestigd; een reeks gebouwen in nagebootste neoklassieke stijl, compleet met gevels en kolommen, vormen een prachtig geheel. Je zou verwachten dat ze nachtclubs, hotels en casino's zoals Las Vegas herbergen, maar nee: je kunt loodgieterswinkels, benzinestations, hotels of eenvoudige huizen vinden van mensen die niet graag opgemerkt worden.

Kastrioti-mausoleum

We komen de buitenwijken van Tirana binnen en worden getroffen door brute hitte. We stoppen voor een drankje in een bar, ik vraag de ober, die geen Engels, laat staan ​​Italiaans spreekt, om wat informatie. Een buurman aan tafel komt tussenbeide "Ik spreek Italiaans", we zeggen een paar woorden en de buurman aan tafel staat op om weg te gaan, kijkt me aan en zegt "Ik heb deze aangeboden". Hè? Als? Wat? Waarom? Ik probeer in het kort een protest te schetsen, iets dat duidelijk maakt dat het niet nodig was. Hij schudt mij de hand en begroet mij met "welkom in Albanië, fijne vakantie". Nou, dit is het derde ding dat me altijd verbijsterd achterlaat. En het is niet zo zeldzaam als je zou denken.

De eerste stop van de dag is Kruje, wiens fort we willen bezoeken, maar onderweg worden we verwelkomd door een verrassing die niet in de toeristengidsen staat vermeld: Sari Saltikut Tekke, "de zakmoskee". In eerste instantie denk ik dat het huisje met een oude man als bewaker een soort ingang of loket is, maar het duurt maar even voordat ik begrijp dat we op een van de heiligste plekken voor de Bektashi-moslims van Albanië zijn beland. , waar volgens de traditie de afdruk van Sari Saltikuts voet in een rots wordt vereerd. De oude man op wacht legt ons met gebaren, een beetje in het Italiaans en een paar woorden Anglo-Albanees uit, hoe de Bektashi niet geloven dat ‘hun’ God bestaat, maar dat de God van de Bektashi, die van de Christenen, en die van andere religies, zijn altijd hetzelfde en iedereen vereert het zoals zij dat juist achten. Ik weet niet of het waar is, ik weet niet of ik het goed heb begrepen, maar als dat zo is, waren de jongens behoorlijk vooruitstrevend, aangezien we het hebben over een sekte geboren in de 13e eeuw...

Sari Saltikut Tekke

We bereiken Kruje, dat een bezoek waard is vanwege de bazaar (meer vanwege de architectuur dan vanwege de artikelen die daar te koop zijn) en vanwege de ruïnes van het kasteel, waar ook het mausoleum van Skenderbeu (een van de Albanese nationale helden) staat, waar Lentini wordt duizelig bij het zien van de buste van de plaatselijke heldin en het etnografisch museum dat het decor is voor een remake van de bekende film "Ghost" (en die, afgezien van onze onzin, alleen al een bezoek aan Kruje waard is). Laten we de Met de motorfiets gaan we weer op pad en rijden we stoïcijns de resterende kilometers naar Scutari tegemoet, niet veel maar wel allemaal verkeer en casino's. Binnen een dag heeft Albanië ons al uitgelegd hoe het gaat.

Albanië-Macedonië 2018 dag 1: de start

Maandagochtend begint met de zon, net genoeg voor een motorritje en onze motoren waarmee we de 450 km snelweg zullen afleggen die ons van Brescia naar Ancona zal brengen, een goede test voor ons en voor onze eencilindermachines. Juist vanwege de typische trillingen van de "mono" zullen we elk uur een korte pauze nemen om de reis minder stressvol te maken. Mijn reisgenoot, “Pinkie”, is het gewend om haar vullingen eruit te laten slaan op een Beta Alp en voor haar is de SWM Superdual een fauteuil. Dat wil zeggen dat ze na twee uur nog steeds arrogant de ene vrachtwagen na de andere inhaalt, terwijl ik, achterop, erover nadenk om naast haar te komen en haar te schoppen om haar te laten stoppen. Brescia-Ancona, op een maandag, eind augustus, is een soort Dante's kring van slechte motorrijders, tussen vrachtwagens, automobilisten (vaak afgeleid, om zo te zeggen) die op vakantie gaan of terugkomen van vakantie en een heet beest. Mijn geloof in de mensheid krijgt nog een klap te verduren als ik in een benzinestation langs de snelweg besef dat er minstens vijftien auto's in de rij staan ​​om benzine te krijgen bij de pompen die "geserveerd" worden voor 15 euro en bij de zelfbedieningspompen twintig cent minder per dag. liter, zijn verlaten. Ik besef ook dat de Superduals op de snelweg een gemiddeld verbruik hebben van 1,850 km/l: Niet slecht!

Tussen een aloëdrankje met slijmsmaak, een briochina en Pinkie die me ontsteld vraagt ​​waar haar helm is (ze draagt ​​hem...) komen we aan in Ancona, ik had zes uur gepland inclusief stops en we varen na zes uur de haven binnen en acht minuten reizen. In- en uitchecken om de instapbalie te vinden. Hier zijn we dan, misschien zijn we echt op vakantie... Blijf op de hoogte!