Pirelli SBK Track Day en Pirelli Diablo Rain, op de baan in de regen met mijn knie op de grond [VIDEO]

Medewerker: Marco “AGO” Agosti

Pirelli SBK-circuitdag en Pirelli Diablo Rain – We hadden je moeten vertellen over een andere band, een nieuw product uit het Pirelli-assortiment, goedgekeurd voor gebruik op de weg en ook geschikt voor een sessie op het circuit, maar dat doen we later. Tijdens de geplande testsessie was er feitelijk sprake van een van de grootste vijanden van motorrijders: de regen. De afgelopen dagen hoopten we dat het mooi weer zou worden, maar dat gebeurde uiteindelijk niet. We kwamen daarom aan op de Pirelli SBK Track Day in Imola in de wetenschap dat ‘plan B’, rijden op nat wegdek met specifieke banden, nog steeds een interessante ervaring zou zijn, omdat het nieuw was voor een van de twee betrokken testers, in het bewustzijn van de feit dat deze banden voldoende grip bieden om zelfs bij een lastige remmanoeuvre te kunnen duwen of de knie op de grond te kunnen zetten in bochten, met een flinke dosis veiligheid. De combinatie met de uitstekende elektronica van de BMW S1000RR waarop we ze zouden testen, maakte het plaatje compleet waardoor we rustig konden zijn, zelfs als we op het punt stonden om onder een stortbui het circuit op te gaan op een van de mooiste, maar ook meest verraderlijke, Italiaanse tracks, en moeilijk.

De Pirelli SBK-circuitdag

Laten we eerst een stapje terug doen. De Pirelli SBK Track Day verdient een paar woorden uitleg, voordat we ingaan op de merites van onze test. Dit is een initiatief georganiseerd door de officiële “bandendealer” van het Superbike kampioenschap, op de maandagen na enkele etappes van het wereldkampioenschap. Vorig jaar werden er twee gehouden in Italië, in Misano en Imola, dit jaar (helaas voor fans) alleen de laatste. De enige voorwaarde om toegelaten te worden is het gebruik van Italiaanse merkhoezen, uiteraard geschikt voor dit soort gebruik, dus specifiek voor baan- of wegsport.

Voor een zeer lage prijs kunt u dus interessante pakketten kopen, beginnend bij Silver voor slechts 70 euro inclusief 3 shifts van 20 minuten, maar met de mogelijkheid om paddockpassen toe te voegen voor de twee dagen van de Superbike (110 euro met het Gold-pakket), of zelfs toegang tot de Pirelli VIP Lounge, inclusief lunch, met de 180 euro van de Platinum. De sessies op het circuit worden vervolgens verrijkt door de aanwezigheid van instructeurs, die de eerste ronden voorop lopen, zodat zelfs degenen die het circuit niet kennen, meteen het juiste traject kunnen vinden.

Van toeschouwers tot hoofdrolspelers, met de banden van de officiële coureurs

Onze ervaring begint op zondag, met de aankomst in Imola en het ophalen van de paddockpassen, waardoor we de tweede race van de Superbike konden bijwonen, evenals de Stock 1000 en de Supersport, die in één race over elkaar racen. de weekendtijd. Na naar de kampioenen te hebben gekeken, is de context op maandag dezelfde, maar de hoofdrolspelers zijn wij, dankzij de mogelijkheid om het Enzo en Dino Ferrari Autodromo-circuit te betreden. Maar hier komt de regen in het spel. Toen we wakker werden, hoewel we dit al hadden bevestigd door de weersvoorspelling, werd onze laatste hoop om op een droge baan te rijden gedoofd. Niet slecht, want de nieuwsgierigheid om de Diablo Rain te proberen is er en de kans is verleidelijk. Het is niet gemakkelijk om de kans te krijgen, tenzij je gewend bent om aan wedstrijden deel te nemen. Als het weer niet meewerkt, stopt het Track Day-publiek meestal met filmen. Er zijn maar weinig mensen die graag risico's nemen in natte omstandigheden. Misschien was het tot een paar jaar geleden zelfs een groter gevaar, dus deze aarzelingen waren meer gerechtvaardigd. Tegenwoordig echter, met het niveau dat de elektronica bereikt, met ABS-bochten, traagheidsplatforms en andere "magie" zijn de zaken eenvoudiger geworden en, zoals we zullen zien, kun je plezier hebben, zelfs zonder ervaren piloten te zijn.

Pirelli Diablo Rain

Toen we op het circuit aankwamen, waren de technici van Pirelli al aan het werk om de banden te monteren die geschikt waren voor de omstandigheden op het circuit. Het was een genot om ernaar te kijken, evenals de mogelijkheid om een ​​type band aan te raken en te leren kennen dat we normaal gesproken zien. door ‘echte piloten’. We kenden de kenmerken ervan al, maar het is één ding om de anderen te zien, het is iets anders om je overall en helm aan te trekken en in de regen de baan op te gaan om vol gas te geven met een beest van 199 pk (187 in de regenmodus). Dit zijn banden die zo zacht aanvoelen dat ze plakkerig zijn, met een loopvlakontwerp dat niets te maken heeft met dat van wegbanden, uiteraard geoptimaliseerd voor waterafvoer. De compound garandeert hoge prestaties bij zowel koude als middelhoge temperaturen. Diablo Rain mag alleen en uitsluitend op nat asfalt worden gebruikt, terwijl voor gemengde omstandigheden, wanneer het circuit bijvoorbeeld op sommige delen vochtig is en op andere al droog is, de Diablo Wet-banden (de zogenaamde "tussenband") moeten worden gebruikt. In het geval van droog asfalt zouden slechts een paar ronden voldoende zijn om de banden onbruikbaar te maken, gezien hun specifieke kenmerken, terwijl de tussenliggende banden redelijke prestaties en duurzaamheid hebben, zelfs zonder de aanwezigheid van water. De compound tussen de voor- en achterkant is anders, de eerste is 100% silica (materiaal dat een fenomenale "chemische" hechting genereert), om de best mogelijke grip te garanderen, de achterkant is 70% silica, 30% "zwart", om alle stroom te kunnen aarden zonder overmatig op te warmen. Ook de maat van de achterkant is iets anders dan die van de wegband, met een 190/60, in plaats van 190/55, een iets grotere schouder garandeert een snufje extra "zachtheid", met minder abrupte reacties. Dit is precies dezelfde officiële band als het Superbike-kampioenschap.

Test hem

Massimo Roccoli, een coureur met een verleden in het wereldkampioenschap Supersport en 4 overwinningen (de laatste vorig jaar) in het Italiaanse kampioenschap in dezelfde categorie, hij legt ons de omstandigheden van de baan uit. Naast de gebruikelijke valkuilen, met enkele bochten die blind zijn geworden door de stijgingen en dalingen, met tegenhellingen en bochten die tot de mooiste en moeilijkste behoren die er zijn, wordt het circuit van Imola in de regen nog ingewikkelder gemaakt door verschillende soorten asfalt, met totaal verschillend van het ene stuk tot het andere. We trekken onze overall, laarzen, handschoenen en helm aan en zijn klaar voor onze natte dienst. Voorzichtigheid is maximaal, de wens om ook de viercilinder van de "RR" los te laten, twee dingen die zonder de teugels van elektronica en een band als deze beslist met elkaar in strijd zouden zijn. De eerste twee ronden rijden we achter een pionier, waardoor we begrijpen waar we de wielen het beste kunnen plaatsen. De trajecten zijn niet precies hetzelfde als op het droge en gaan vaak door verschillende punten om te voorkomen dat er waterstromen op het asfalt ontstaan. De angst om op een nerveuze en moeilijk te besturen motor te rijden, verdwijnt na een paar bochten. We bevinden ons in de natte configuratie, met een iets zoetere gasrespons, een handvol pk's minder (4 van de 187 in totaal), minder stijve ophangingen en elektronica met een meer "interventionistische" kalibratie. Het resultaat overtreft alle verwachtingen. Het aanvankelijke tempo is terecht voorzichtig, maar gaandeweg beginnen we meer te durven en ze ‘blijft’ altijd met ongekend gemak. De enige regel die strikt moet worden gevolgd, is het vermijden van traagheid in bochten en het overschakelen van de rem naar het gaspedaal, zelfs al is het maar door het te "pellen", om de actieve controle te behouden en beter gebruik te maken van de hulp van de elektronica. In feite namen we het enige kleine risico in de variant vóór de finishlijn, waar er de enige echte onzekerheid was in de richtingsverandering, toevallig terwijl we op gesloten gas stonden nadat we net de remmen hadden losgelaten. Voor de rest de fiets staat bijna te stil, als je van sterke sensaties houdt, en duidelijk maakt dat je om onder deze omstandigheden sneller te gaan, meer durf zou kunnen hebben, misschien met een andere kalibratie van zowel de ESA II als de tractiecontrole, dankzij de grip die de Diablo Rain biedt. Je passeert uiteindelijk zonder zorgen over waterstromen, want waar elke andere band de fiets in de problemen zou brengen, lijkt deze er niets om te geven en geen enkel probleem te hebben. In plaats daarvan zijn wij degenen die onszelf moeten ‘overtreden’ om vertrouwen te winnen en om beurten te rijden alsof de baan droog is, wat helemaal niet automatisch of voor de hand liggend is. Je kunt in wezen rijden alsof je op droog terrein rijdt, alleen doe je alles zachter en met minder kracht, maar je kunt geschilderde lijnen op het asfalt en zelfs stoepranden passeren., zonder al te veel risico te nemen. Zelfs de structuur van het karkas vertoont geen substantiële verschillen met die van een droge band, althans deze zijn onzichtbaar gemaakt in het totaal verkregen resultaat. Een curiosum, we werken met drukken van ongeveer 0,3 bar hoger, ook vanwege het feit dat het water de temperatuur lager houdt.

Enkele laatste gedachten

Uiteindelijk blijft de spijt dat we de aanvankelijk geplande test niet hebben kunnen uitvoeren, slechts gedeeltelijk bij ons, omdat de ervaring van het rijden in de regen met de Diablo Rain was geweldig. We hadden graag doorgegaan, maar het weer speelde ons opnieuw tegen en de baan begon uit te drogen. Wat de renners en technici die ochtend zeiden, wat voor sommigen misschien waanzin leek, konden we uit de eerste hand zien. Beter een zondvloed (of liever een beetje regen) dan onzeker weer. Nu de baan uitdroogt, worden de zaken complex voor de coureurs die meedoen aan het wereldkampioenschap, laat staan ​​voor degenen die niet over een team monteurs beschikken en de mogelijkheid hebben om te kiezen tussen 3-4 soorten banden. Na de lunch bevonden we ons op het circuit van Imola dat slechts gedeeltelijk was opgedroogd, waardoor de regenbanden minder effectief waren (met het risico dat ze binnen een paar ronden zouden verslechteren) en tegelijkertijd was het asfalt op veel gebieden nog steeds te nat voor sportbanden op de weg. Als we onderweg waren zou het voldoende zijn om het tempo te verlagen, maar op de baan wordt alles ingewikkelder. Na een paar minuten verbeterden de omstandigheden en uiteindelijk begon iemand zelfs op slicks te durven. Degenen die zich hadden aangemeld voor de Pirelli SBK Track Day en 's ochtends niet over de Diablo Rains beschikten (ze konden ook ter plaatse worden gekocht en gemonteerd in het technisch centrum van Pirelli) konden de ochtendploeg inhalen en de volledige gebruik van de dag. We hebben onze test liever uitgesteld naar een dag met meer optimale omstandigheden en we nemen een interessante les mee naar huis over het rijden op een nat circuit. Voor degenen die er nog nooit over hebben nagedacht, kunnen we garanderen dat de ervaring de moeite waard is, het is ook nuttig om te leren omgaan met een nieuwe situatie, wat altijd handig is bij het rijden op droog asfalt, op het circuit of op de weg..

Testkleding:

Pak: Dainese Laguna Seca Evo
Laars: Dainese Axiale Pro In
Handschoenen: Dainese volledig metaal D1
romp: AGV Corsa