Route Milaan – Vaduz: in Liechtenstein zonder de snelweg op te gaan

Er zijn veel dingen die je wilt doen in de motorwereld, zonder dat het om de een of andere reden ooit lukt. Verlangens die sluimerend in de lade van onze geest blijven liggen, met het label ‘vroeg of laat’. Sommige hiervan zijn uitdagend en grandioos, andere minder, maar nog steeds verleidelijk, uitgesteld, misschien op het laatste moment om de een of andere reden.

Wij, die met weinig tevreden zijn, zijn al een tijdje van plan om "onder andere" in het winterseizoen een paar Alpenpassen met de motor te nemen en deze misschien te combineren met een route die enkele "weinig bereisde" plaatsen ontdekt. door toeristen op twee routes en een ‘leuke’ en niet-homogene reis, zonder snelweg ertussen.

Zullen we naar Liechtenstein gaan?

Wat? Waar? Oké, kom op, het is niet zo ver, over 3 en een half uur ben je er, wij doen het in een dag, dan is er nog het Kuntsmuseum, moderne kunst, een flink aantal kastelen... Nee nee, jij Ik begrijp het niet, we gaan zonder de snelweg, allemaal staats- en binnenlands, en we breken in Zwitserland dal maloja of van Spluga, en we reizen door de Zwitserse valleien naar het oude douanekantoor met Liechtenstein. Nou, dit kleine uitstapje kietelt ons al een tijdje, prachtige wegen, geweldige landschappen, van meren tot Alpentoppen, tot aan de Zwitserse natuur Reno tussen Oostenrijk en Liechtenstein, met de sensatie van het beklimmen van de passen midden in de winter, in de hoop ze open te vinden.

De gelegenheid was ook uitstekend om onderweg een motorfiets te testen, een test die we niet doen volgens de normen van conventionele ‘wegtesten’, maar door de motorfiets te gebruiken voor reizen zijn we in staat een specifieke situatie te beoordelen. model in de context van “motortoerisme” en benadrukken de sterke en zwakke punten van het “langdurige” gebruik van het voertuig. Twee Suzuki V-Strom 1000XT klaar, we moeten gewoon wachten tot het weer besluit om de koude en natte grip maximaal 36 uur los te laten en te vertrekken.

Dus eeuwige voorspellingen in de hand, hopen dat ze van het ene op het andere moment veranderen, het vertrek komt eraan, om 7 uur wakker worden, ontbijten aan de bar, checklist om zeker te zijn dat je niets vergeten bent, nog een laatste blik op de kaart en weg je gaat.
Richting Lecco nemen we de Viale Fulvio Testi, vanuit Milaan enkele tientallen minuten op de SS36 en komen we aan bij het meer, vanaf hier rijden we verder richting Barzio over de provinciale weg 62, een zwarte rivier tussen twee bergketens, het is zonnig, 12 graden en het is heel goed, aangekomen in Taceno tekent de weg een reeks bochten door het bos en markeert het werk met een uitgang van bovenaf naar Bellano en het meer, met een prachtig uitzicht tot aan de Alpen. meer dat door het natuurreservaat Pian di Spanje loopt, en van hieruit gaan we richting Chiavenna, de temperatuur begint iets te dalen, maar de dag is bij ons en de zon kijkt ons trots aan op het geschenk dat wordt gegeven tussen een sneeuwval en de regen die het volgende wordt verwacht avond.

We hebben ongeveer 140 km provinciale wegen afgelegd, pijl naar rechts en stop, koffie en foto's van het landschap en de motoren.
De V-Strom 1000 XT is de versie met spaakvelgen, de avontuurlijke toermotor van Hamamatsu, een motorfiets die halverwege tussen de medium 7/800cc en de maxi 1.200-plus van vandaag staat, een cilinderinhoud die de laatste tijd duidelijk in de belangstelling begint te staan ook andere motorfabrikanten (lees Africa Twin voor Honda), vanwege lagere beheerkosten en de mogelijkheid om toch een mooie motor tussen de benen te hebben. Het risico is echter dat je niet kunt concurreren met de maxi's, die tegenwoordig steeds meer pk's en elektronica hebben om ze te besturen. Suzuki speelt zeker niet op het aantal pk's, door honderd aan zijn enduro op de weg te geven, maar hij vult het gat op met een koppel van 100 Nm bij slechts 4000 tpm, en het is hier dat de motorfiets het beste van zichzelf geeft, met een laag toerental. -end pull "van boxer", die je in de vierde versnelling met 70 per uur richting de Malojapas brengt en, als je wilt versnellen, de fiets, als een tractor, met dat typische geluid van de V op 90 graden, trekt in een oogwenk zonder aarzelen naar 120 en wordt "slecht" als je hem tussen 4 en 7.000 tpm gebruikt, met de mogelijkheid om je niet te laten beseffen dat je met echt "uitdagende" snelheden rijdt in krappe gemengde omstandigheden.

De banden waren er om ons eraan te herinneren dat het winter is en dat we naar 2.000 meter klimmen, de bergen sneeuw aan de zijkanten van de weg smelten en de weg plotseling onder het water staat, waardoor we het gaspedaal moeten ‘loslaten’ en concentreer u op het rijden om te voorkomen dat u uitglijdt in bochten.

De thermometer daalt scherp, we staan ​​op 0 graden, het uitzicht is adembenemend, alles is wit, de bomen, de bergen, de weilanden, zodra we de Julierpaswordt het landschap vreemd, de zwarte strook asfalt omgeven door het ijs van de top, waar het wit van de bergkam samensmelt met de zilveren wolken van de lucht, zo blauw dat het nep lijkt, waardoor we gedwongen worden te stoppen om zelfs wat foto’s te maken Ook al bevriezen onze handen zodra je je handschoenen uittrekt en je wordt getroffen door een wind die in je gezicht snijdt, het feit dat je hier op de motor zit in deze tijd van het jaar geeft je een unieke sensatie, en het is absoluut de moeite waard om te proberen, om alleen te staan dat witte land met de lucht op je sneeuw, zonder ski's op het dak van de auto, met je motor en de zon die reflecties op het frame creëren, voortdurend hopend dat alles op geen enkel moment verandert, want hier, als het regent , het sneeuwt, en als het sneeuwt sluiten ze de trappen, we weten dat de mooie momenten van korte duur zijn, kortstondig, dus laten we geen tijd verspillen en snel weer in het zadel stappen richting de Zwitserse "vlakte", op 2300 meter hoogte in de winter motorfiets, zelfs 1.000 lijkt een vlakte, althans psychologisch.

We lopen langs de Silsersee en Silvaplanersee, volledig bevroren, en dalen af ​​richting Salux, passeren langs het meer van Marmorera, de dam is bijna onzichtbaar bedekt met sneeuw, en we blijven dalen, terwijl de temperatuur stijgt, de bochten doorgaan en het landschap terugkeert naar kleuren . Julierstrasse 3 voert ons het Zwitserse groen in, tussen de ene bocht en de andere, in een opeenvolging van dorpen met puntdaken en boerderijen die als restaurants worden gebruikt, tot aan Chur en het laatste stadje voor de grens, Bad Ragaz, met die naam hadden we Hard Rock verwacht Cafés en Harleys op alle hoeken, we werden verwelkomd door typische "Beierse" huizen, luxe hotels en puntige klokkentorens, een bezoek hier is de moeite waard, vlak voordat we afscheid nemen van Zwitserland en de staat Liechtenstein binnenkomen.

De douane presenteert zich met een "muur" om de vallei af te sluiten die langs de provinciale weg loopt, achter het fort passeer je de militaire basis van het vorstendom, ondergedompeld in het groen aan de zijkanten van de bergen, verder door de oude muren erin, en onder de laatste stenen deur betreed je de 25 km Duitse taal die tussen Oostenrijk en Zwitserland ligt.

Een paar bochten vanaf de douane, aan de kant van de weg, aan de zijkanten van Balzers, deoude douanesteen geflankeerd door de Zwitserse vlag markeert het gebied al eeuwenlang het grondgebied, terwijl de horizon zich opent en de Rijn met zijn loop het oppervlak van het Vorstendom Liechtenstein doorsnijdt, totdat hij de laatste houten brug bereikt die in Europa nog over is om de rivier over te steken. direct bij de ingang van de hoofdstad Vaduz.

Het kasteel, nog steeds bewoond door de koninklijke familie, domineert de stad, waar een stop bij het Kunstmuseum "museum voor moderne kunst" een must is, je kunt het niet anders dan herkennen, een kubus van glanzende zwarte steen in het centrum van de stad, tussen de galerijen met moderne kunst en oude kastelen die u kunt bezoeken, waarvan het Gutenberg-kasteel een van de eersten is, biedt u de typische landschappen van de Elzas, met als extra bonus voor ons motorrijders de mogelijkheid om terug te keren naar Italië, hetzij via Spluga en Zwitserland, hetzij naar strek je uit aan de andere kant, in Oostenrijk en daal af richting Livigno, maar alleen in de zomer, nu zijn de passen allemaal gesloten, als je ook niet de snelweg wilt nemen.

De Suzuki V-Strom 1000 XT, een onvermoeibare reisgenoot, bleek zeer comfortabel te zijn met zijn rijpositie, trillingsvrij, op de vooras geplant en met een gemiddeld verbruik van ongeveer 20 km per liter, rekening houdend met de wegen. van de bergen gereisd, uitstekend. Het enige minpunt is de capaciteit van de tassen, genoeg voor een weekend, maar niet voor een langere vakantie voor twee. De motor overtuigde ons op alle fronten, met een onverwacht koppel en verve, waardoor je in elke situatie naadloos kunt reizen, zelfs kunt "trekken" zonder je ooit het gevoel te geven dat je de motor duwt, waardoor hij tot het uiterste op toeren blijft om uit te moeten gaan van de hoek en strekken zich uit tot de volgende haarspeld. We moeten nu terug, langs dezelfde weg, de enige beschikbare pas is deze in de winter, zonder de terugreis al te veel te hoeven verlengen, en vanavond geven ze water, de lucht is grijs en de Julierpas wacht op ons, als die het regent daar, in de winter sneeuwt het, maar we hebben dit al gezegd.

Als je de details van de route wilt, is dit de link die je kunt gebruiken.