Gibraltar Race: de pijn om het te doen en... weg te gaan met epicondylitis

De “worm” van het Gibraltar-ras is in mijn gedachten geslopen
Twee maanden geleden, na een sportief gezien winstgevende winter, ja kortom, ik voelde me goed en fit, ik besloot mee te doen, ik heb het doorgegeven aan familie, vrienden en kennissen, ik heb me aangemeld en ben naar de navigatiebriefing geweest, georganiseerd door de medewerkers van Gibraltar Race. Omdat ik al vanaf mijn jeugd motorrijd, was ik ervan overtuigd dat ik met een paar telefoontjes een sponsor zou vinden die mij van een geschikte motor zou voorzien. De sponsor is law2ride.it, je advocaat in het zadel (evenals de activiteit van Victor – NDR) en ik neem deel met een Husqvarna 701, voorbereid door de jongens van P&D Husqvarna en KTM in Milaan, die professionele en geduldige PP's waren.

Mijn offroad-ervaring is die van motorbergbeklimmen, proeven om zo te zeggen, wat wordt onderwezen op de internationale proefschool van Mario Valesina. Enduro heb ik nog nooit uitgeprobeerd, behalve op onverharde wegen en muilezelpaden, de beroemde Gelände Straße (hij heeft niet voor niets een R1200GS, NDR). Daarom heb ik Enrica Perego en het Sud Est Raid-team van Albenga gevraagd mij te helpen deze rol te vervullen. Ze waren fantastisch en dus nam ik met een motor van ruim 160 kg en met offroad-banden deel aan de Parma Mare.
Ik ben advocaat en heb me altijd uitsluitend beziggehouden met de schadevergoeding voor persoonlijk letsel, vooral door het wegverkeer, met aandacht voor motorrijders en fietsers, dus met wat ik toevallig op kantoor zie, ben ik erg gevoelig voor veiligheid en bescherming, maar met de uitrusting , ondanks mijn veertig jaar ervaring (eerste scooter gereden aan de rand van de Paleocapa Riviera in Padua, een Aquilotto op 10-jarige leeftijd en in hetzelfde jaar eerste minicross, een Italjet in Sestrire), maar met bescherming en schoeisel heb ik had ernstige problemen en maakte fouten.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik een Saksische benadering van motorfietsen heb, dus zelfs voor korte ritjes heb ik dat altijd gedaan, zowel voor de
passagier beide voor mij, ik gebruik alle beschermingen, laarzen, jas, handschoenen. Om mezelf voor te bereiden en uit te rusten voor de Gibraltar Race heb ik het verkeerde pantser gekozen, in die zin dat ik een kruispantser kocht dat niet geschikt bleek te zijn omdat het te beperkend was. Vervolgens heb ik een comfortabeler, maar minder ademend vest gevonden.

De laarzen
Het eerste paar was te hard, hield het twee dagen vol met aanhoudende regen en druk
Het veroorzaakte een infectie aan mijn grote teen, waardoor ik vijftien dagen antibiotica moest slikken
en de opleiding op te schorten. Ik heb daarom gekozen voor een comfortabele laars met een zeer hoge bescherming, maar de zool is voor cross en als je in de modder de motor moet duwen of trekken, zit je niet in de problemen.
voeten! Dus eindelijk een laars die iets minder zwaar en beschermend is, maar perfect om te zijn
vele uren gedragen en met antislipzool. Voordat ze mij de fiets gaven, trainde ik met mijn proeffiets en kreeg ik een whiplash aan mijn elleboog, resulterend in een posttraumatische epicondylitis die niet overgaat. Omdat ik besloot mee te doen omdat ik me in een uitstekende conditie voelde, deed ik niet
Ik ben meer getraind. Morgen vertrek ik met epicondylitis, een beetje lage spierspanning, met regen
die al weken aan het vallen is en zwaar zal vallen op Brasciof (Roemenië), waar een enorm wad op ons wacht!

Maar de race voor "motorrijders" geeft, zoals we weten, niet op!