Ducati Diavel Carbon, proefrit 2015

Ducati Diavel Carbon ABS: Eicma 2010, ruim 4 jaar zijn verstreken sinds zijn debuut, maar als je er eentje op straat ziet de Diavel blijft de aandacht trekken. Omdat het een motorfiets is van uniek en bijzonder ontwerp, irrationeel en buiten de gebaande paden, zozeer zelfs dat het niemand onverschillig kan laten. Het definiëren als gespierd is een understatement en als dat zo is 240 aan de achterzijde het kan je doen denken aan een onhandige en logge motorfiets, eenmaal in het zadel je staat versteld hoe prettig en gemakkelijk het is om te rijden, zeer stabiel op hoge snelhedenwaar hij het beste van zichzelf geeft. Alleen op smal gemengd terrein, tussen de haarspeldbochten van een pas bijvoorbeeld, vertoont het enkele kleine limieten die worden opgelegd door de bijboot en de kilometerwielbasis. Krachtig met zijn 162 pk, zonder te veeleisend te worden. Het blijft deDucati-zielmet een pakket hoogwaardige elektronica en supersportmotordetails, zoals het Brembo-remsysteem met radiale remklauwen en voortreffelijke aandacht voor detail. Enkele werkelijk opmerkelijke ontwerpoplossingen zijn het vermelden waard, zoals de "intrekbare" voetsteunen en handgrepen voor de passagier.

Esthetiek en afwerkingen:

Rating:  

Voordat het een motorfiets was, is het een designobject

We zeiden het al, na ruim 4 jaar trekt het nog steeds de aandacht. Nog vóór zijn prestaties en kenmerken wordt een Diavel gekozen vanwege zijn uniekheid, met een gedurfde, overdreven look, aandacht voor design en zonder enige echte en directe concurrent. Een sportfiets met een Amerikaans tintje, een soort muscle bike die dit genre echter herinterpreteert met nieuwe concepten, omdat hij heel weinig gemeen heeft met een Yamaha V-Max of een Harley-Davidson V-Rod (ook al zijn er enkele kleine overeenkomsten met laatstgenoemde). Misschien alleen de overdreven wielbasis (in dit geval 1.590 mm) en een zeer brede achterband, zelfs het dubbele van die van de voorkant. De Diavel heeft een aanwezigheid die hij boezemt angst in, zijn naam is hierin emblematisch. Het lijkt echter wel iets uit een film futuristisch en innovatief in zijn ontwerp. Je kunt hem tijdens het rijden ook van achteren herkennen, dankzij de bijzondere vorm van de achterlichten, die onder de achterkant zijn geplaatst, maar wat hem onderscheidt is zijn agressiviteit en zijn enorme massa, bijna uit één stuk, waaruit alleen de twee wielen uitsteken en de staart, naast de twee grote 2 in 1 in 2 uitlaatpijpen, met de bijbehorende kronkelige spruitstukken in het zicht. Van voren lijkt het helemaal zwart, van veraf kun je alleen de koplamp zien (herzien in modeljaar 2014), in twee overlappende stukken, geplaatst tussen de twee luchtinlaten. Het vooraanzicht lijkt in plaats daarvan op een tekening uit een stripboek, met gestroomlijnde en duidelijke lijnen die het silhouet schetsen. Aan de onderkant vormen de uitlaten en de punt onder de motor een wig, die het steunpunt van het voorwiel lijkt te verbinden met de naaf van de achtervelg. Boven domineren de rondingen, met een soort horizontale en afgeplatte ‘S’, getekend door de koplamp, die doorloopt op de tank en het zadel en beslissend oploopt tot aan het passagiersgedeelte. Het zijn echter de details die hierin het verschil maken het van dichtbij observeren is een genot en je ontdekt echte pareltjes, ontwerpoplossingen die er een object van maken om rustig te bewonderen.

Voorbij de carbonafwerkingen van Diavel Carbon, hier in de witte versie, met een wit frame en lijnen die contrasteren met het zwart (je kunt ook kiezen voor de AC Milan-versie, als je geen Juventus-fan bent), je ziet, om maar een paar voorbeelden te geven, de lage kentekenplaathouder die om het stuur heen gaat en wordt bevestigd aan de achterbrug, of i Marchesini gesmede 9-spaaks lichtmetalen velgen met zichtbare bewerking toont het contrast tussen het glanzende zwarte kanaal en delen met ongeverfd metaal. De achterkant heeft een egaal 8-inch kanaal rond (de voorkant is 3,5!), om plaats te bieden aan de speciale band. Sommige details ontsnappen aan een nog nauwkeuriger observatie, zoals de spatlappen die aan de vork zijn verankerd en die als de vleugels van een vleermuis open en dicht gaan als je aan het stuur draait. Het zadel, hier in een eenzitsconfiguratie met een koolstofspijker die de passagiersstoel bedekt, verbergt twee andere effectieve oplossingen. De eerste bestaat uit extractiemechanisme met T-handgreep aan de achterkant, die verder reikt dan de vorm van het codon, de tweede is de lange passagiersvoetsteunen, die in gesloten toestand verdwijnen in het silhouet van de fiets. In het zadel sta je voor een lange tank, waarin een van de twee displays is geplaatst, terwijl de tweede in de meer traditionele positie is gereserveerd voor de instrumenten. Net als bij andere Ducati's worden alle functies beheerd vanaf het linkerblok op het stuur, met de nu gebruikelijke rijmodusopties enzovoort. Daarnaast biedt de Diavel standaard een Keyless-systeem, een van de eerste omdat deze al sinds 2010 aanwezig is, maar die in vergelijking met de huidige oplossingen van de concurrentie qua intuïtiviteit en bediening voor verbetering vatbaar lijkt, de tankdop is uitgesloten, evenals het zadel, die werken met de klassieke fysieke sleutel, deze opent en sluit met de afstandsbediening, terwijl het stuurslot zowel met het stuur rechts als links kan worden ingestoken.

Motor en prestaties:

Rating:  

Monsterpaar? Bovenal onverwachte boosaardigheid

Laten we het meteen zeggen, velen praten over een monsterlijk stel, we vallen uit de roedel. Want voor het type fiets waar we naar kijken zijn de 130 Nm van de Diavel veel, maar ze veroorzaken geen sensatie en bovenal worden ze geleverd met een indrukwekkend toerental van 8.000 tpm. Om maar wat vergelijkingen te maken: de V-Max heeft 169 bij 6.500 tpm, de monsterlijke Triumph Rocket zelfs 221 bij slechts 2.750 tpm. Waar geen enkele concurrent echter op kan bogen, is de onstuimigheid van de 1.200 Testastretta 11e, aangepast en meer afgestemd op de toon van de Diavel, maar die blijft een sportieve en gemene Superbike-afgeleide motor, zeker niet zo'n Amerikaanse tweecilindermotor met al het koppel en de dieseltoerentallen. Draai hoog, i 162 pk Het maximale vermogen bereikt 9.250, ze duwen en maken een veel indrukwekkendere indruk dan zelfs het koppel van 130 Nm. Vonden we hem in de Sport-modus in andere gevallen overdreven chagrijnig voor rijden op de weg, hier is hij misschien wel op zijn best. Boos zonder overboord te gaan, misschien ook dankzij de monsterlijke achterband, die zijn onstuimigheid zonder al te veel problemen op de grond kan ontladen, geholpen door een optimale hefboomwerking, met de lange achterbrug die is ontworpen om wat single-wheeling mogelijk te maken, maar vooral supersport acceleratie van de auto. Alles volgt het klassieke recept van Casa Ducati, met verfijnde elektronica om de bedieningselementen en instellingen aan te passen. In principe gebruiken we i drie rijmodi standaard: Sport, Touring met al het vermogen en een soepelere levering dankzij de verschillende kalibratie van de ride-by-wire, en Urban die het aantal pk's "verlaagt" door het te beperken tot 100 ronden, en de aard van de reactie van de motor verder verzacht de gasbediening. Vanuit deze drie instellingen kun je vervolgens drie aangepaste modi bouwen, die inwerken op de tractiecontrole en ABS-instellingen, maar ook op het vermogen en de levering. Afgezien van speciale behoeften doet de Sport op de Diavel vrijwel alles. Met uitzondering van het rijden op ondergronden met weinig grip, beschikt hij voor de rest over een minimum aan elektronische teugels om de bestuurder te helpen, zonder echter de wens om los te laten al te veel te beperken. Wheeling mag en zelfs een paar kleine komma's met de bijboot... En de Diavel kan voor veel plezier zorgen, het is absoluut geen designobject om mee te pronken, of liever gezegd, maar dat is het niet alleen. Je krijgt de smaak te pakken, dankzij het onverwachte chassis en het zeer lage gewicht voor het type fiets dat het is, rijd je er uiteindelijk als een Monster mee, zonder grote prestatieverschillen. Maar zelfs de Diavel vormt geen uitzondering op enkele typische Ducati-gebreken; de versnellingsbak is bijvoorbeeld uitstekend, maar het is niet ongewoon om neutraal te vinden tussen de vierde en de vijfde, of tussen de vijfde en de zesde, als je opschakelt zonder de koppeling in een minder dan perfecte manier.

Rijden en hanteren:

Rating:  

Ondanks zijn uiterlijk is hij dynamisch en sportief tijdens het rijden, vooral bij hoge snelheden

Laten we beginnen met het gewicht. We hebben een test gedaan onder degenen die de specificaties van de Diavel nog niet hadden gelezen, gemiddeld ligt de verwachte waarde rond de 280 kg, dit komt omdat het zo gezien zeker geen compacte motor is, hij is massief en je verwacht niet dat in plaats daarvan op de weegschaal blijft hij in rijklare toestand slechts 234 kg wegen. Dat zijn er niet weinig voor een Ducati, ook al zijn ze maar een handvol meer dan een Monster 1200, het zijn er zeker weinig voor een muscle bike, waarvan betere concurrenten betalen minimaal 40 kg verschil. Dit op zichzelf is een aanwijzing om te begrijpen dat de Diavel niet alleen bijzonder is, maar ook tijdens het rijden nog steeds een Ducati is. Geen probleem met remmen, waar een topsysteem bij zit ABS standaard, radiale remklauwen en 320 mm remschijven vóór zorgen ervoor dat hij in zeer kleine ruimtes tot stilstand komt. In dit geval helpen ook de maat en de wielbasis, omdat het erg moeilijk wordt om de achterband omhoog te brengen, waardoor de werking van de achterrem ook nuttig wordt. Op de prachtige gesmede Marchesini velgen zit een klassieke 120/70 ZR17 voorop, overdreven 240/45 Diablo Rosso II op velg met 8" achterkanaal. Het is een specifieke band die Pirelli speciaal voor de Diavel heeft ontwikkeld.

Zelfs wetende dat Ducati geen ‘poort’ kan produceren, zelfs niet als het een motorfiets als deze uitvindt, met een uiterlijk en inhoud die lichtjaren verwijderd is van de rest van de productie, en zelfs niet na verschillende keren positieve feedback te hebben gekregen van degenen die hem hadden gedreven, hadden we verwacht zoveel plezier beleven met de Diavel op een van de klassieke "nerd"-routes. Vertrokken vanuit Milaan richting St. Moritz, aankomst aan de voet van de Malojapas we merkten dat we onze kont op het zadel van de ene naar de andere kant bewoog, zelfs niet als we de supersportfiets tijdens dienst aan het testen waren. En wat een genot is het om de snelle mix voort te zetten! In de derde en vierde bocht hadden we er misschien meer zin in Monster 1200 S vorig jaar getest. Het resulteert te zijn intuïtiever en minder nerveus, beslist stabiel, mede dankzij de "opblaasboot". Maar toen maakte het enthousiasme plaats voor natuurkunde, omdat in de smalle haarspeldbochten benadrukt de Diavel zijn grenzen, waardoor het minder beheersbaar en enigszins onhandig wordt. Niets sensationeels, maar in deze context worden andere fietsen eenvoudiger en leuker, en minder vermoeiend om tot het uiterste te gaan. Natuurlijk, als ze ons hadden verteld dat we er zouden zijn veel plezier met het vijlen van de voetsteunen op het asfalt, we zouden het echt niet hebben geloofd. Zelfs het chassis is allesbehalve banaal voorvork, volledig zwart uiterlijk, heeft 50 mm upside-down poten, een volledig verstelbare Marzocchi. De achterste enkelzijdige aluminium swingarm wordt gecombineerd met een Sachs schokdemper die tevens volledig verstelbaar is, met extern register voor voorladen.

Prijs en verbruik:

Rating:  

Uitdagende prijs, maar het is een unieke motor

De prijslijst van de ‘basis’ Ducati Diavel begint rond de 18 euro, maar om de Diavel Carbon te kopen heb je bijna 21.590 nodig, inclusief ABS. De tot 500 exemplaren beperkte serie Titanium loopt op tot het aanzienlijke bedrag van 28.740 euro. De technische basis is hetzelfde, met dezelfde motor, wat verandert zijn de afwerkingen en de kostbare materialen bedoeld voor de rijkere setups. Wat het verbruik betreft, zorgt de tank van 17 liter, die bij volgas gebruik, niet voor een recordbereik. In onze test kwam het gemiddelde verbruik uit op 6.9 liter per 100 km, dus van vol naar vol zitten we op iets meer dan 200 nuttige km. Als je dan problemen hebt met het tankdopslot, zoals ons is overkomen, wordt het behoorlijk stressvol... Het moet gezegd worden dat het op de snelweg beter gaat, want bij de klassieke 130 km/u rijd je bijna 20 km/l, meer dan discreet gegeven.

VOORS EN TEGENS
Wij vinden het leuk:
Spectaculair uiterlijk dat veel aandacht trekt, onverwachte prestaties en rijeigenschappen, uitstekende en complete elektronica
We vinden het niet leuk:
Sleutelloze bediening niet al te intuïtief, veeleisende prijs

Ducati Diavel Carbon: de Motorionline-rapportkaart

motor:
Behandeling:
Versnellingsbak en transmissie:
Remmen:
schorsingen:
gids:
Pilotencomfort:
Passagierscomfort:
Uitrusting:
Kwaliteitsprijs:
Lijn:
Consumptie:

Testkleding:

Jasje: Dainese zwarte havik

Broek: Dainese Jeans Prattville

Handschoenen: Dainese Blackjack zwart

Laars: Dainese TR-CURSUS UIT LUCHT

romp: Haai Skwal