Alan Kempster, de man die door de bochten van het onmogelijke dreef, is overleden

Alan Kempster is overleden
de man die het onmogelijke niet kende

Rouw in de motorwereld: hij is overleden Alan Kempster, de rijder die bekend staat om zijn terugkeer naar het motorracen ondanks het verlies van zijn rechterarm en been, zonder de hulp van enige prothese. Uit nieuws uit Australië, waar hij alleen woonde, lijkt het erop dat hij levenloos werd aangetroffen in zijn huis in Yarrawonga, Victoria.

Alan Kempster, geboren op 21 februari 1962, was onlangs 56 geworden, vooral na dat snelwegongeluk waarbij een vrachtwagen de verkeerde kant op reed of waardoor hij twee ledematen verloor. Kempster had in de zomer van 2014 op het Mugello-circuit gereden, ter gelegenheid van de internationale race georganiseerd doorOnlus vereniging Di.Di. Anders uitgeschakeld, die een inzamelingsactie op sociale media-profielen lanceerde om zijn vliegticket te betalen. Alan leefde in feite alleen van zijn arbeidsongeschiktheidspensioen en kon het zich niet veroorloven om aan races deel te nemen: hij rende alleen als hij te gast was. Bij die gelegenheid de sportjournalist Fiammetta La Guidara maakte een documentaire, “Doelen – De onzichtbare kracht' vertelt de verhalen van drie gehandicapte rijders die terugkeerden naar het racen met motorfietsen. Eén van hen was Alan zelf (de andere twee zijn Emiliano Malagoli, president en oprichter van de non-profitorganisatie Di.Di Differently Disabled en Nicola Dutto, Europees kampioen die terugkeerde naar hardlopen nadat hij zijn benen verloor). “Na het ongeluk dacht ik dat ik nooit meer zou lopen, laat staan ​​sporten – hij vond het geweldig denk aan Alan in de documentaire 'Milestones' -. Ik ging waterskiën en vertegenwoordigde Australië op het WK en won drie titels. Maar er ontbrak één ding in mijn leven en dat was de motor. Ik besloot het te kopen, aan te passen en weer te gaan racen." “Het was een sterk gevoel om Alan Kempster op de baan te zien racen, en de sensatie om met hem te praten was zelfs nog groter – herinnert zich de journalist Fiammetta La Guidara -. Ik beschouw mezelf gelukkig dat ik hem heb gekend: zijn moed scheen duidelijk door en zijn wil om te leven was besmettelijk. Terwijl we de documentaire aan het filmen waren, had hij tranen in zijn ogen toen hij zich het ongeval herinnerde. Het was in 1990 gebeurd, maar zijn emotie was zo groot dat het leek alsof hij het had over een gebeurtenis die de dag ervoor had plaatsgevonden. Hij vertelde hoe zijn investeerder hem midden op straat in de steek had gelaten en hoe hij wist te overleven. En hij vertelde hoe hij zijn nieuwe leven zonder angst tegemoet was gegaan en weer alles had gedaan wat hij voorheen deed."